بررسی نظام آموزشی داروسازی در ایران و یازده کشور جهان و انطباق آن با نیازهای کشور

امروزه با توجه به حرکت جوامع مختلف بسوی توسعه و بهبود شرایط زیستی، داروسازی و نظام آموزشی داروسازی در حال تغییر و تحول است و در این راستا شناخت و ارزیابی نظام فعلی می تواند در بهبود روند تغییرات کمک کننده باشد. هدف از این طرح ارزیابی نظام فعلی آموزش داروسازی در ایران با توجه به نیاز جامعه است . برای این منظور آموزش داروسازی در غالب یک نظام استاندارد آموزشی توصیف شده است . چگونگی ورود به رشته داروسازی، دانشکده های داروسازی ایران و مشخصات آنها و قوانین و مقررات آموزشی از دیگر مسائلی است که به آن اشاره شده است . نظرخواهی در مورد محتوای ارائه شده در نظام فعلی از فارغ التحصیلان مشخص می کند که اهمیت دروس مختلف داروسازی بجز دروس عمومی در شغل داروسازی تقریبا یکسان است و تفاوت زیادی بین دروس نظری و عملی وجود ندارد. در مرحله بعد برون ده نظام آموزشی داروسازی (داروسازان) مورد خودارزیابی قرار گرفتند. نتیجه اینکه داروسازان کشور بیشترین زمان کاری خود را به ارائه اطلاعات مربوط به نسخ در داروخانه ها می گذرانند و مشاوره با پزشکان، مشاوره های داوریی و اطلاع رسانی در مرتبه دوم قرار دارند، داروسازان ایران اموری از قبیل تهیه tpn، انجام tdm، شرکت در کمیته های دارو درمان بیمارستانها، ارائه فوریتهای پزشکی و سموم، تحقیقات و تجویز داروهای گیاهی را انجام نمی دهند که اکثرا علت آنرا نامربوط بودن به شغل فعلیشان ذکر کرده اند. در قسمت بعد وضعیت فعلی داروخانه ها، صنعت داروسازی و آرایشی بهداشتی، مراکز اطلاع رسانی و تحقیقات دارویی در ایران بررسی شده و سپس محتوای آموزشی یازده کشور جهان بصورت اجمالی بیان شده است . نتیجه ای که ازکل این طرح گرفته شد این بود که نظام آموزشی داروسازی کشور در تامین نیاز کمی کشور به داروساز موفق بوده (البته در زمینه داروخانه)، ولی در پرورش غیر داروخانه ای چه از نظر کمی و چه از نظر کیفی موفقیت چندانی نداشته است البته داروسازان نیز اغلب مهارتهای خود را حاصل تجربه در محیط کار می دانند. در زمینه تحقیقات دارویی نز اغلب مراکز دانشگاهی فعالیت چندانی ندارند و عمده فعالیت آنها برآموزش متمرکز است . بطور کلی می توان گفت نظام آموزشی داروسازی کشور در هر سه قسمت درونداد، و برونداد نیاز به ارزیابیهای جامعتر و کاملتری و در صورت لزوم بازنگری دارد.